Als je gaat skiën, zie je niet alleen witte sneeuw, maar ook rode, blauwe, zwarte pistes en af en toe de echte pareltjes. Dat komt omdat elk skigebied ter wereld de moeilijkheidsgraad van de pistes aangeeft met bepaalde kleuren of symbolen in de pistemarkeringen. Wat de codes in detail betekenen, hoe ze van land tot land verschillen en waarom ze niet alleen de moeilijkheidsgraad van een piste aangeven, wordt hieronder uitgelegd door SnowTrex.
De verschillende kleuren: Hoe herken je de moeilijkheidsgraad van de pistes?
De eerste oriëntatie in een skigebied wordt gegeven door de pistebegeleidingssystemen. Ze tonen een algemeen overzicht van de pistes, liften en verbindingsroutes in het skigebied, evenals informatie over natuurgebieden en gesloten gebieden. Deze begeleidingssystemen zijn ontworpen om wintersporters vanaf het begin een duidelijke oriëntatie te bieden in skigebieden.
In uitgestrekte skigebieden hebben pistes soms hun eigen nummers of namen. Vooral als er veel pistes zijn met veel verbindingen, helpt dit wintersporters om op de juiste piste te blijven.
Daarnaast worden individuele pistes ingedeeld op moeilijkheidsgraad. In Europa worden pistes ingedeeld in een kleurensysteem op basis van hun moeilijkheidsgraad. In de meeste Alpenlanden geldt het volgende kleursysteem: blauw, rood en zwart.
Blauwe piste
De blauwe pistes zijn gemakkelijk, ontworpen voor beginners en hebben een maximaal hellingspercentage van 25%. Ze zijn ook ideaal voor terugkerende skiërs of om nieuwe technieken uit te proberen of te verfijnen.
Rode piste
De rode pistes zijn steiler en smaller dan de blauwe pistes. Ze zijn geschikt voor ervaren beginners en hebben een maximaal hellingspercentage van 40%. Ervaren skiërs gebruiken de rode pistes ook om zich voor te bereiden op de moeilijkere zwarte pistes of om, vanwege de steilere helling, carvingtechnieken te oefenen.
Zwarte piste
Deze pistes worden als moeilijk beschouwd en zijn bedoeld voor gevorderde wintersporters. Omdat er geen regels zijn voor de helling van zwarte pistes, kunnen ze variëren van zeer steil tot extreem steil. Het wordt aanbevolen om zwarte pistes alleen te skiën door skiërs die de korte bocht onder de knie hebben. Bovendien kun je de zwarte pistes beter vermijden als je problemen hebt gehad op de rode pistes.
Naast de kleurmarkeringen worden de grenzen van de pistes meestal aangegeven met palen. Deze kunnen felle signaalkleuren hebben of dezelfde kleur als het niveau van de piste.
Europese bijzonderheden
Het kleurensysteem geldt voor het hele Alpengebied, maar er zijn enkele bijzonderheden in sommige landen. In Frankrijk zijn er bijvoorbeeld vier kleuren: groen, blauw, rood en zwart. De groene pistes zijn voor beginners, blauw wordt beschouwd als gemiddeld, rood is moeilijk en zwart is zeer moeilijk.
De groene kleurmarkeringen worden ook gebruikt in de Scandinavische landen en in Spanje. Hier markeert een groene piste echter beginners- en oefenhellingen. De groene hellingen hebben een maximaal stijgingspercentage van 16%, de blauwe hellingen hebben een maximaal stijgingspercentage van 27% en de rode hellingen kunnen een stijgingspercentage tot 47% hebben. Om nog meer onderscheid te maken tussen moeilijke zwarte hellingen en extremere hellingen, wordt in deze landen de dubbele zwarte ruit gebruikt voor hellingen met extreme hellingshoeken.
Skiroutes en off-pistes
De kleurgecodeerde pistes worden regelmatig gecontroleerd, geprepareerd en beschermd tegen lawines. Regelmatig betekent dat er zelfs ’s avonds nog controle is op de pistes. Dus als je om wat voor reden dan ook alleen vast komt te zitten, kun je er zeker van zijn dat er nog steeds hulp komt op de gemarkeerde pistes.
De situatie is anders op de skiroutes. In de meeste landen worden ze op gekleurde borden (meestal geel of oranje) aangegeven als “skiroute”. Op kaarten zijn ze gemarkeerd als een stippellijn. Ze worden gecontroleerd, maar niet erg regelmatig. Ze worden ook niet geprepareerd door de pistenbully’s. Frankrijk vormt hierop een uitzondering, want daar behoren de skiroutes tot de officieel gecontroleerde gebieden.
Er is ook een vrij skigebied, ook wel off-piste genoemd en soms ook een diepsneeuwgebied. Hier zijn geen controles of piste-markeringen. Daarom moeten alleen zeer ervaren skiërs zich op de off-piste wagen voor lange tochten. Het is belangrijk om te weten dat in Europa alles buiten de gemarkeerde piste als vrij skiën wordt beschouwd. In sommige gevallen kan dit zelfs een trekkingspad zijn van de ene gemarkeerde piste naar de volgende.
Japan
In Japan wordt zoveel mogelijk de Europese kleurcode gevolgd. Groen staat voor gemakkelijke pistes, rood voor gemiddeld en zwart voor moeilijk. De meeste pistes in Japan zijn rood gemarkeerd.
Noord-Amerika
Het Noord-Amerikaanse markeringssysteem wordt ook wel het “Disney-systeem” genoemd, omdat het is ontworpen door Walt Disney. Disney deed onderzoek onder wintersporters om erachter te komen welke kleuren en symbolen geassocieerd werden met welke moeilijkheidsgraad. Het resultaat was het Noord-Amerikaanse systeem:
- Groene cirkel: gemakkelijkste pistes
- Blauw vierkant: gematigd moeilijke pistes
- Zwarte ruit: moeilijke pistes
- Dubbele zwarte ruit: zeer moeilijke pistes
- Driedubbele zwarte ruit: extreem moeilijke hellingen
Er moet worden opgemerkt dat de symbolen, in tegenstelling tot in Europa, geen specifieke helling aangeven. Ze staan altijd in verhouding tot elkaar in het betreffende skigebied. Een blauw vierkant in Montana kan dus een heel andere moeilijkheidsgraad hebben dan een blauw vierkant in Colorado.
In Noord-Amerika wordt geen onderscheid gemaakt tussen gemarkeerde pistes en een vrij skigebied. Lawinegevaar wordt beschouwd als een risico dat skiërs overal moeten accepteren. Toch zijn niet alle pistes op dezelfde manier geprepareerd. De geprepareerde pistes zijn meestal beschermd tegen lawines, zelfs in Noord-Amerika. Skiroutes en off-pistes worden onderverdeeld in frontcountry, slackcountry, sidecountry en backcountry. De frontcountry pistes liggen dicht bij skigebieden en zijn bereikbaar met liften, terwijl de afgelegen backcountry routes alleen op eigen kracht kunnen worden bereikt.
Nieuw-Zeeland
Nieuw-Zeeland heeft een mix van het Noord-Amerikaanse en Europese systeem. Groen geeft gemakkelijke hellingen aan, maar deze zijn meestal moeilijker in vergelijking met de Noord-Amerikaanse groene cirkels. Blauw geeft een gematigd moeilijke helling aan, zwart een moeilijke. Daarnaast zijn er dubbel-zwart en driedubbel-zwart, die respectievelijk staan voor zeer moeilijke en extreem moeilijke hellingen.
Overzicht
De piste-markeringen in skigebieden zijn belangrijk voor wintersporters om de moeilijkheidsgraad van een piste aan te geven. De internationale codes zijn echter niet uniform en moeten daarom altijd van tevoren worden gecontroleerd.
Bovendien moeten ze niet worden opgevat als absolute categorieën: Bepalend voor de moeilijkheidsgraad van een piste zijn ook je eigen vaardigheden, de vorm van de dag en de externe omstandigheden. Als je onzeker bent, kun je beter een makkelijkere piste kiezen dan een ongeluk riskeren. Dit is de veiligste manier van skiën voor jezelf en alle anderen. Pistemarkeringen zijn echter niet alles! Naast de piste-markeringen moeten wintersporters voor hun eigen veiligheid ook de moeilijkheidsgraden en bepaalde externe factoren zoals het weer goed kunnen inschatten.
Veelgestelde vragen over piste-markeringen en moeilijkheidsgraden
Skipistes zijn gemarkeerd om de respectieve moeilijkheidsgraad zichtbaar te maken. In Europa staan de kleurmarkeringen groen en blauw voor gemakkelijke pistes, rood voor middelmatig en zwart voor moeilijk.
Pistenbegeleidingssystemen zijn overzichtskaarten van het hele skigebied met allerlei informatie over pistes, verbindingsroutes, skiliften en beschermde natuurgebieden en gebieden waar beperkingen gelden. Naast de piste-markeringen bieden ze skiërs een eerste oriëntatie over het hele skigebied.
Nee! Markeringen verschillen in het Europese gebied. Frankrijk, Spanje en de Scandinavische landen hebben bijvoorbeeld iets andere markeringen dan de andere Alpenlanden. Japan volgt grotendeels het Europese systeem. Noord-Amerika en Nieuw-Zeeland hebben hun eigen markeringssystemen. Het is daarom belangrijk om je van tevoren te informeren over de systemen.
Voor zwarte pistes zijn er, in tegenstelling tot blauwe en zwarte pistes, geen regels voor de maximale hellingsgraad. Dit betekent dat zwarte pistes, afhankelijk van het skigebied, kunnen variëren in steilheid en soms moeilijker kunnen zijn dan verwacht. Het wordt aanbevolen dat alleen skiërs die de korte bocht onder de knie hebben, zich op zwarte pistes wagen. De vuistregel is: als je je grenzen bereikt op rode pistes, moet je zwarte pistes vermijden.
Nee! Markeringen bieden een eerste oriëntatie, maar factoren zoals het weer, de zichtomstandigheden en je eigen kunnen hebben ook invloed op hoe moeilijk of gemakkelijk een afdaling is.
